زیبا صدایم کن” فیلمی درام به کارگردانی رسول صدرعاملی است که در پاییز و زمستان سال ۱۴۰۳ تولید شد. این فیلم در بخش مسابقه سوادی سیمرغ در چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و توانست توجه بسیاری از منتقدان و تماشاگران را جلب کند. فیلم بر اساس رمان نوجوانانه‌ای از فرهاد حسن‌زاده به همین نام است و اقتباسی جذاب از این اثر موفق به شمار می‌آید.
داستان فیلم درباره خسرو است که به‌طور اجباری در یک آسایشگاه روانی بستری است. سال‌هاست که او تنها به فکر دخترش زیبا است که در دوران کودکی از او جدا شد. امروز روز تولد ۱۶ سالگی زیبا است و خسرو به هیچ عنوان نمی‌خواهد از این روز خاص بگذرد. در حالی که در محیط آسایشگاه گرفتار است، تصمیم می‌گیرد تا برای این روز مهم با هر شرایطی که هست، به زیبا نزدیک شود.
داستان فیلم در طول یک روز در خیابان ولی‌عصر تهران اتفاق می‌افتد و روایت‌گر تلاش‌های خسرو برای رسیدن به دخترش است. این فیلم که بر مفهوم محبت والدین به فرزند و تلاش برای ارتباط برقرار کردن در شرایط سخت تمرکز دارد، فضایی عاطفی و انسانی را در بطن خود جای داده است. خسرو با چالش‌های فراوانی مواجه می‌شود، اما تمامی این مشکلات باعث نمی‌شود که او از هدف خود، یعنی رسیدن به زیبا، دست بکشد.
با اقتباس از رمان فرهاد حسن‌زاده، توسط آرش صادق بیگی، میلاد صدرعاملی و محمدرضا صدرعاملی است. این فیلم با همکاری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و بنیاد سینمایی فارابی تولید شد و تهیه‌کنندگی آن بر عهده سید مازیار هاشمی بود. فیلمبرداری اثر توسط سامان لطفیان انجام شد.
کتاب از فرهاد حسن‌زاده داستان دختر پانزده ساله‌ای است که در موسسه‌ای زیر نظر بهزیستی زندگی می‌کند. مادر معتادش ازدواج کرده و پدرش به دلیل بیماری روانی در آسایشگاه بیماران روانی بستری است. زیبا در روز تولدش به پدر کمک می‌کند تا از آسایشگاه فرار کند.
اگر به این فیلم علاقه مند هستید می توانید همچنین فیلم های ابلق و مغز استخوان را نیز از وبسایت زرد فیلم مشاهده کنند
امین حیایی در نقش خسرو، با بازی درونی و مینی‌مالیستی خود نشان داد که چقدر در ایفای نقش‌های پیچیده و چندلایه مهارت دارد. بازی او، که ترکیبی از خشونت پنهان و مهربانی فروخورده است، یکی از نقاط اوج فیلم محسوب می‌شود. اشک‌های بی‌صدا و نگاه‌های پر از حسرت او، لحظاتی هستند که به سختی از ذهن مخاطب پاک می‌شوند.
ژولیت رضاعی، در نخستین حضور سینمایی‌اش، در نقش زیبا عملکردی درخشان دارد. او موفق شده است نوجوانی را به تصویر بکشد که در مرز بلوغ و معصومیت قرار دارد؛ باهوش و مستقل، اما همچنان نیازمند محبت و راهنمایی. شیمی بین حیایی و رضاعی به‌قدری قوی و باورپذیر است که رابطه پدر-دختری آن‌ها قلب بیننده را لمس می‌کند.
فیلمبرداری سامان لطفیان، با نورپردازی‌های طبیعی و قاب‌بندی‌های دقیق، فضای بصری فیلم را به شکلی آرام و دلنشین شکل داده است. استفاده از رنگ‌های ملایم و ترکیب آن‌ها با لوکیشن‌های شهری تهران، حس نزدیکی و آشنایی را به تماشاگر منتقل می‌کند. موسیقی فیلم، که به شکل زیرپوستی و بی‌آنکه بر روایت غلبه کند، حضور دارد، به احساسات بیننده جهت می‌دهد و فضای فیلم را غنی‌تر می‌کند.
اگرچه «زیبا صدایم کن» در کلیت خود فیلمی موفق است، اما برخی از لحظات فیلمنامه می‌توانستند با ظرافت بیشتری پرداخت شوند. برای مثال، پایان‌بندی فیلم، همان‌طور که اشاره شد، کمی بیش از حد خوش‌بینانه و مستقیم بود. در حالی که یک پایان‌بندی بازتر و با ابهام بیشتر، می‌توانست تاثیر عمیق‌تری بر جای بگذارد.
جمع‌بندی: «زیبا صدایم کن» فیلمی است که با ظرافت و دقت، روایتی انسانی و گرم از رابطه پدر و دختری را در بستری از مسائل اجتماعی معاصر به تصویر می‌کشد. فیلم نه تنها به رسول صدرعاملی جایگاهی تازه در سینمای ایران می‌بخشد، بلکه برای امین حیایی نیز نقطه عطفی در کارنامه بازیگری‌اش محسوب می‌شود. این فیلم، با توجه به استقبال منتقدان و مخاطبان، به‌راحتی می‌تواند یکی از ماندگارترین آثار جشنواره فجر امسال لقب بگیرد.
2 ماه پیش
بی بدیل زیبا بود 🙂
نرگس 3 ماه پیش
امروز تو سینما بین فیلمای جشنواره دیدم. قشنگ بود.
ارزش دیدن داشت
3 ماه پیش
امروز تو سینما بین فیلمای جشنواره دیدم. قشنگ بود.
ارزش دیدن داشت